Breisels
Hiernaast ziet u door mij gebreide sjaals en een trui. Ik heb hiervoor zelf verschillende draden gemengd om zo nieuwe kleuren te krijgen. Voor de trui heb ik eerst allerlei lapjes gebreid zonder te weten wat ik ermee zou doen. Totdat ik het idee kreeg om ze aan elkaar te zetten en er een trui van de maken.
Margreeth, een jaar oud
Het belangrijkste uitgangspunt van het werk waarover
deze website gaat is kleur.
Maar het allerbelangrijkste startpunt van dat werk is
natuurlijk dit meisje in de box, dat ik ben, en dat voor
ze één jaar werd al met haar voeten in het net klom en
zichzelf met een koprol over de rand uit de box wist te
duikelen.
Als ik naar haar kijk voel ik liefde voor haar en komen
herinneringen boven uit mijn vroege kinderjaren, toen
voor mij, hoewel nog maar een paar jaar oud, kleur
reeds iets heel belangrijks was.
Toen al hield ik me bezig met het intens kijken naar
kleuren en ervoer ik de werking van kleur op mijn
innerlijk. Kleur associeerde ik met bijvoorbeeld eten.
Een bepaald soort groen gecombineerd met een bepaald
soort oranje wekte vreselijke weerzin bij mij op,
ik begreep niet hoe anderen van zo'n lelijke
combinatie een kralenketting konden rijgen.
Mij deden die kleuren denken aan worteltjes met
doperwtjes en als je dat samen op moest eten vond ik
dat heel erg vies.
Nu vind ik dat eten wel lekker en die kleuren ook mooi
samen. Kleuren zijn dus direct verbonden met
kleurassociaties en kleurherinneringen. Die kunnen
voor iedereen wisselend zijn, en gedurende je
leven ook veranderen. Want je ontdekt steeds nieuwe
gebieden in jezelf en in je leven, en daarmee ook
nieuwe kleurgebieden.
Ik was ongeveer tien, elf, twaalf, toen ik gekleurde wollen vlakken aan elkaar breide. Reeds toen ging het om het kiezen van die kleuren, het steeds weer in een andere volgorde leggen van die bolletjes wol, daar kon ik geen genoeg van krijgen. Dat was voor mij een groots en alomvattend iets. Wat ik uiteindelijk met die gebreide lap moest doen was van secundair belang. Ik wist wel, later wil ik zo iets doen, maar dat leek een vage droom.
Dat ik mij na mijn academietijd ook
werkelijk altijd hier mee bezig heb kunnen houden, is
mooier dan ik mij kon voorstellen en iets waar ik
dankbaar voor ben.
Zelf vind ik mijn schilderijen en tekeningen erg mooi.
Misschien wel mooier dan een ander ze ooit zal
kunnen vinden. Ik heb het dan puur over wat ze mij
doen, hoe ze mij raken als ik naar ze kijk. Of mijn werk
ook kunsthistorisch van enig belang zal zijn, daar kan
ik weinig over zeggen. Ik ben immers emotioneel te
veel verbonden met het werk. Maar ik heb de hoop dat
dit wel het geval zal zijn.
Steeds wil ik namelijk uit die cirkel van vertrouwde,
voor de hand liggende, kleurcombinaties stappen en
laat mijzelf vol enthousiasme in een nieuwe
onbekende kleurwereld vallen. Want dat kleine meisje
is nog steeds in mezelf aan het duikelen.
Margreeth Oosterhof augustus 2004